Van Java tot Rien

Vanuit ons prive-resort zijn we met een Bemo= lokaal shuttelbusje naar de haven voor de oversteek naar Java gegaan. Ik geloof dat we op een gegeven moment wel met zo'n 14 personen in dat busje zaten + onze bagage. De koffers bevallen goed qua wielen, ze rijden als een trein. Ze zijn echter net zo'n 2 cm te groot, waardoor ze b.v nooit samen in een kofferbak passen en ook in busjes onhandig zijn, net iets teveel ruimte innemen, maar dit ter zijde.

Zodra we bij de veerboot kwamen werden we weer besprongen door lui die iets van je willen, dit is soms wel vermoeiend en vervelend. Soms weet je ook gewoon niet wat je er mee aan moet, als ze je koffer willen dragen, hoeveel moet je ze dan geven en hoe kom je dan weer van ze af? Dus is de reactie in zo'n geval stug doorlopen, maar ja dan is het ook wel weer balen als je dan met je stoere gedrag in de brandende hitte 2 van die enorm onhandige koffers + een rugzak een steile trap het dek op moet tillen. Ook hier in de haven dreef er veel afval in de zee. De overtocht duurde maar een half uur en koste 0,60 cent. Zodra we de boot afgingen werden we weer besprongen door taxilui en uiteindelijk werden we naar het hotel gebracht waar Suzanne en Wieneke op ons wachtten.

Suzanne had een trip geregeld naar de Bromovulkaan. Die middag zijn we met z'n vieren in een jeep naar een dorpje in de bergen vlak bij de vulkaan gereden. Het hostel was heel sfeervol. Om 3.30 uur moesten we opstaan om naar de Bormo te vertrekken, we zouden eerst naar een berg gaan waar we de befaamde zonsopgang boven de vulkaan zouden zien. Vervolgens zouden we naar de vulkaan zelf rijden om deze te besteigen. Toen we er aankwamen was er een grote file van jeeps die allen dezelfde tocht verzorgden. We werden er uitgezet en moesten zelf maar de berg op, in het donker, zonder zaklantaarn. Het was nog een pittige klim. Boven aangekomen was het donker en mistig, volverwachting wachtten we op de dageraad. Die kwam, echter de mist bleef waardoor we nog niets bijzonders zagen. We berustten er maar wat in dat we gewoon pech hadden en stonden op het punt maar weer naar beneden te lopen. Suzanne drong aan om toch nog wat langer te wachtten en ja, uiteindelijk lostte de mist langzaam op, waardoor de vulkaan zich stukje voor stukje onthulde. Dit was een mooi gebeuren, de wolk boven de vulkaan is de rook die eruit komt. Vervolgens gingen we naar de Bromo. Daar moesten we een uitgestrekte vlakte oversteken om dan een stijl stuk omhoog te lopen en op het laatst nog een trap te beklimmen om uiteindelijk in de vulkaan te kunnen kijken. Velen deden het hele stuk te paard met een bergbewoners die ermee heen en weer liepen, sommige paarden waren vrij klein voor de mensen die ze moesten dragen. Lia had een steviger paard geboekt om mee naar boven te gaan, later zag ik een heel mooi paard en daar ben ik toen op naar boven gereden. Wel bovenaangekomen, was het grote moment daar, de blik in de vulkaankrater. Tja wel indrukwekkend om een keer gezien te hebben. Alles bij elkaar was de hele onderneming wel een bijzondere ervaring, waar ik natruurlijk weer tig foto's van heb gemaakt. Per shuttelbus zijn we op weg gegaan naar Jogjakarta, deze ging gedurende de reis steeds meer angstwekkende geluiden maken, waarbij we vreesden voor de remmen of midden in de nacht te stranden. Gelukkig zag de chauffeur het gevaar ook in en werden we ineens in een andere bus overgeheveld, waarmee we pas om 23.30 in Jogjakarta aankwamen. We hadden geen hostel geboekt en gingen in de kleine donkere steegjes op zoek. Vrijwel alle hostels bleken tot onze verbazing vol te zitten, uiteindelijk vonden we er gelukkig toch nog één. Carlijne en Marius waren inmiddels ook al aangekomen en die hebben we met een nachtelijk bezoek verrast.

De volgende dag zijn we op zoek gegaan naar een mooier hostel. Dit viel nog niet mee, de genen die nog plek hadden waren sfeerloos of hadden bedompte kleine kamers. Toen zijn we een 2 sterren hotel binnen gelopen en dat voelde meteen goed, een mooie entree in Indonesiche stijl, een zwembad en warme douches, een beetje luxe is toch ook wel wat waard.

Jogjakarta was een gezellig stadje, met leuke steegjes, marktkraampjes, Mc Donalds, mega grote warenhuizen met afgrijselijke barbieverkiezing, kortom voor elk wat wils. Het straatbeeld wordt gedomineerd door de vele riskja's. Met één ervan hebben we ons naar het sultans paleis laten brengen, waar we een stukje van een gamelan-uitvoering mee konden maken.

Met zijn zessen hebben we een dag een taxi gehuurd, waarmee we door kleine dorpjes naar het Hindoeistisch tempelcomplex Prambanan van ca 850 n.chr. gereden zijn. Onderweg passeerden we een van de actiefste vulkanen in Indonesië, de Merapi of Berg van Vuur, die eind okt 2010 zijn laatste uitbarsting heeft gehad. Indrukwekkend was om het spoor te zien die de lavastroom heeft achtergelaten.

Het tempelcomplex was indrukwekkend en de vele reliefs waren prachtig. Toen we onze weg vervolgden zagen we vrouwen werken in het rijstveld. Lia en Carlijne wilden wel met hen op de foto en stapten promt door het rijstveld op hun af. Een mooi gezicht, maar wel vreselijk zwaar werk de hele dag gebogen staan tot op hoge leeftijd. Het planten doen ze door de plantjes middels een stok met inkepingen één voor één te planten. Voor de lunch reden we naar een restaurantje waar ze wajangpoppen maakten en we ook een kleine voorstelling kregen.

Terug in Jogjakarta bleken Anke en Marcel, vrienden van Carlijne en Suzanne hier ook aangekomen te zijn. Zo werd ons reisgezelschap nog wat uitgebreid en konden we ervaringen en tips uitwisselen. Na een laatste dag souveniers verzamelen was het dan echt zover om onze terugreis te aanvaarden. Suzanne en Wieneke vlogen een dag eerder terug en met Carlijne en Marius samen gingen we per trein naar Jakarta. In Jakarta hebben we van hen afscheid genomen, Carlijne en Marius zijn inmiddels op Borneo op weg naar een ontmoeting met de Oerang Oetans.......... Inmiddels zitten wij na een voorspoedige reis weer op het Friese platteland tussen de schapen en koeien en ja ook in Rien komt de zon op!

Tja het is wel weer even wennen al die nette wegen, geen kraampjes, geen leven op straat......... Toch ook wel weer lekker in ons eigen huisje, massa's foto's om alles nog eens her te beleven en dankbaar terug te denken aan de unieke ervaringen die we met samen elkaar beleefd hebben!

Bedankt voor jullie betrokkenheid en hartverwarmende reacties op onze blog.