Zwart wit geblokte schorten om bomen en beelden

In Bali zie je om bijzondere bomen en om heilige beelden meestal een soort rok van stof met zwart-witte blokken, dit stelt de tegenstellingen van het leven voor en dit is ook zoals ik (we) Bali ervaren hebben. Op een bepaalde manier vond ik Bali ook wat tegenvallen ( ik schrijf ik, maar dit ervaarden de anderen ook zo). Misschien had ik te hoge verwachtingen, maar die parelwitte stranden met palmbomen en ongerepte zee heb ik niet gezien. In feite kan je stellen, dat met name de kust van Bali, nu gekolonaliseerd is door de toeristen. De mooiere stukken strand, zijn ingepikt door dure resorts, waar alles hoewel soms prachtig, maar toch kunstmatig aangelegd is. De foto van het strand waar ik Lia ten huwelijk gevraagd heb, was net een stukje 'local beach', waar je niet met de auto kon komen, maar waar nu driftig gebouwd wordt, dus het zal wel niet lang zo blijven. In de zee aan de zuidkust dreef veel afval, voor een deel kwam dat wellicht door de regentijd, maar het komt toch ergens vandaan. Afval is iets wat je sowieso veel ziet langs de weg en dit doet grote afbreuk aan het idyllische beeld van Bali. Ook zie je veel half afgebouwde betonnen blokken/gebouwen. Onze taxichauffeur vertelde dat dit kwam omdat mensen geen goed plan hadden als ze gingen bouwen, of omdat er bijvoorbeeld geen bouwvergunning was en de bouw stilgelegd werd.

Tja verder krijg je maar een klein stukje te zien in de beperkte tijd dat je in een land bent en vaak zijn de reisgidsen hiervoor een lijdraad. Toevallig bleken 4 van onze reisgroep dezelfde gids van de ANWB te hebben voor Indonesie, geen van ons was hier tevreden over, dus kan je beter de Lonely Planet of Rough Guide nemen, mocht je gaan. Maar goed naast de bekende toeristische plaatsen zou b.v. de route langs de westkust naar boven weinig te bieden hebben. Suzanne, Wieneke hebben, nadat zij samen de Jetset rond Seminiak verkent hebben, deze route wel genomen en vonden het een prachtige route, waar ze toch nog iets van het Bali zoals ze dit hoopten te zien, zagen.

Carlijne en Marius zijn in eerste instantie met ons meegegaan vanuit het zuiden, midden door naar het noorden. We zijn met de taxi naar Candi Guning, dat aan een vulkaankratermeer lag, gegaan. De route voerde ons door kleine dorpjes en toen hebben we ook meer van het landelijke Bali gezien, met de befaamde rijstvelden en palmbomen.

We kozen uiteindelijk voor een hostel dat direct aan het meer lag, met voor het arme gepeupel een kleine kamer in een vervallen gebouw (dit kozen Carlijne en Marius) en voor de wat oudere gedistingeerdere mensen (wij dus) bungelowtjes terasvormig tegen de heuvel gebouwd. Onze lag hoog, met nadat de mist wat opgetrokken was, een prachtig uitzicht over het meer. Gelukkig sjouwden 2 mannen onze zware koffers naar boven. Het dorpje zelf was heel armoedig en er heerste een onprettige/nare sfeer. Carlijne en Marius hadden niet al te best geslapen aangezien ze midden in de nacht bezocht waren door een muskusrat! Carlijne en Marius zijn die dag weer richting zuiden gegaan, omdat Marius in Indonesie een visum voor Australie aangevraagd had en het steeds wachten was tot dit er was en zij dit in Denpassar op moesten halen. Uiteindelijk is dit visum er nog steeds niet, maar hebben ze wel zijn paspoort daar op kunnen halen, zodat ze nu verder kunnen met hun reis en het later nog eens proberen op te halen.



Lia en ik zijn toen even samen naar Permuteran aan de Noordkust gegaan. Ook nu hadden we een mooie taxirit door het binnenland langs het gebied waar veel groenten en specerijen geteeld werden en langs een ander vulkaankratermeer. De taxichauffeur wist wel een hostel dat niet te duur was. Toen hij voor het dorp de weg af ging, kwamen we op een onverhard weggetje met een soort betonnensloppenwijk in opbouw, dit bleek later een beginnende viskwekerij te zijn. We hielden ons hart vast, maar toen kwam een poort en reden we ineens een prachtig idyllisch resort met zwembad aan zee binnen! Rondom de ' bier'palmbomen stonden bungelowtjes, aan zee was ook een restaurant. Na wat afdingen was de prijs ook heel redelijk. We bleken de enige gasten te zijn! We voelden ons echt een Dynasty-koppel. Er liepen minsten 6 personeelsleden rond. In het restaurant was het wachten op onze bestelling en de paadjes werden voor ons aangeveegd. De andere kant was dat het voor hen wel sneu was, elke dag werden alle bungelows schoongemaakt en gelucht. In het restaurant hing een bord met Merry Christmass and Happy New Year, maar de hele maand December hadden ze geen enkele klant gehad. Het bedrijf was overgenomen door iemand die in Jakarta zat en weinig promotie maakte.

Wij genoten echter met volle teugen, ons uitzicht op zee boodt ook nog eens een blik op de parelvissers, heel bijzonder... Wat verderop kon je in Permuteran snorkelen en ja dit was inderdaad nog mooier dan de Gili-eilanden.

Het was hier nog niet zo toeristisch. Er waren zelfs geen bankautomaten! De volgende dag moesten we wel ergens geld zien te scoren, want we meosten het hotel contant betalen. Hiervoor moesten we 25 km op de scooter richting westen, om daar bij de bank zelf geld op te nemen. Affijn, toen we daar eenmaal waren vertelde de meneer van de bank dat dit daar niet ging. In de bank was ook een meneer van de politie. Ik vroeg enigzins verhit waar banken dan voor waren? en of ze dan niets wilden verdienen daar en hoe wij als toeristen in hemelsnaam geld uit konden geven als we geen geld op konden nemen....De meneren waren het glimlachend helemaal met me eens, waarop ik dan maar zei dat ik ook wel snapte dat zij persoonlijk hier niets aan konden doen. De keus was nu nog 25km verder naar het westen rijden of weer helemaal terug en dan nog eens 15 km naar het oosten. We kozen maar voor het laatste. Weer een uur verder zag ik in een flits vanuit mijn ooghoek iets wat op een bank leek. Ik keerde snel en nog voor ik mijn scooter geparkeerd had, kwam er weer zo'n politiemeneer naar me toe terwijl hij met zijn vinger nee zwaaide. Nee ik moest niet denken dat ik die bank binnen kwam, ik moest nog maar 20 km verop naar een bank. Na een enigzins theatrale uitleg met plattegrond van waar we al eerder naar de bank geweest waren en het schriftelijk bewijs, een stukje papier waarop de vorige bankman de naam van deze bank opgeschreven had, mochten we dan toch naar binnen.

Daar onder bewaking van nog meer politiemannen, mochten we pinnen en jawel het maximum van 500.000 Roepies (is ongeveer 40 euro). gelukkig konden zowel Lia als ik 2x het maximum pinnen zodat we alles bij elkaar nog een aardig bedrag hadden, maar goed dit had ons dan wel de hele ochtend gekost.